“Greyhounds make music real music, the right way, for all the right reasons.” – Derek Trucks
“(Their music) is somewhere between a heartfelt hymn and the dirtiest jank you’ve ever heard.” – JJ Grey

Het uit Austin, Texas, afkomstige duo maakte samen al veel  aardige platen met broeierige rock. Zo verscheen in 2014 het album "Accumulator", waarvan de titel een eerbetoon aan ZZ Top is. "Eliminator" was het succesvolste album dat ooit in de Ardent studio's in Texas werd opgenomen. "Accumulator" was dan ook het eerste album van een drie-album deal dat de Greyhounds tekenden met dit label. Een jaar nadien verscheen "Heaven On Earth" (2015) gevolgd door "Change Of Pace" (2016) waarop het duo hun soulvolle kant benadrukte. "Cheyenne Valley Drive" (2018) verscheen twee jaar later voor hun eigen Bud’s Recording Services en werden de soulfans alweer verwend met een prima soulalbum, waarbij de Greyhounds op steun konden rekenen van muzikanten als Will Sexton, Amy La Vere en saxofonist Art Edmaiston. Het waren allemaal platen die geen opzien baarden, maar ondertussen bleef je ze wel beluisteren en groeide langzaam maar zeker het respect voor de muziek van de Greyhounds.

Het artwork van de nieuwe plaat van de Greyhounds, sluit niet direct aan op dat van zijn voorgangers en ook in muzikaal opzicht is er heel veel veranderd. Waar het duo in het verleden steeds hun eigen platen zelf hebben geproduceerd, is hun nieuwe album "Primates", de eerste Greyhounds plaat waarvoor ze een externe producent hebben gevraagd om in hun East Austin studio, 10 songs op plaat vast te leggen. Hun keuze viel op niemand minder dan producer / multi-instrumentalist Steve Berlin (Los Lobos, Flesh Eaters, Deer Tick) - die het duo al heel lang kenden - niet zo zeer om hun immense respect voor hem als muzikant, maar ook als mens, maakte het hun gemakkelijk om hem te vertrouwen. Hij opende veel muzikale deuren waarvan ze het bestaan niet wisten. En hij gaf hun een grondige opleiding in mezcal. De invloed van deze Mexicaanse gedistilleerde alcoholische drank, is misschien best hoorbaar in de intense ‘verzengende’ afsluiter "Omon' i". Tevens van zijn kant gaf Berlin zijn waardering terug: "There’s a very short list of bands who can combine intelligence, virtuosity, respect for tradition, and a sense of humor with incredible vocals and socially conscious songwriting. In my opinion, it’s actually a list of one: the Greyhounds!"

Maar ook op de andere songs maken de Greyhounds muziek vol invloeden uit R&B, soul, funk en country. Het is muziek die nadrukkelijk de sfeer van het zuiden van de Verenigde Staten ademt en zich hierbij net wat afwisselender dan zijn voorgangers klinkt. Net als zijn voorgangers is ook "Primates" weer een plaat die in eerste instantie vooral vermaakt. De broeierige klanken van Anthony Farrell (zang / toetsen), Andrew Trube (zang / gitaar) en drummer John Speice nodigen in eerste instantie vooral uit tot onderuit zakken met een koud biertje. Geen muziek om heel druk over te doen, want het is allemaal al eens gedaan, maar wat klinkt het allemaal lekker. Ook dit keer komt na het album een paar keer horen het respect en dit respect is groter dan voorheen, ook enigszins door hun verpletterende optreden vorig jaar tijdens het Moulin Blues fest. in Ospel waar ze een grote indruk op ons maakten. De Greyhounds maken niet alleen heerlijk lome en broeierige soulmuziek die voortborduurt op de muzikale historie van het zuiden van de Verenigde Staten, maar geven op "Primates" ook een nieuwe draai aan deze muziek. Deze band klinkt op hetzelfde moment authentiek en fris, getuige de eerste single "Tune In", maar zo horen we ook zelfs latin invloeden in hun tweede single "In Stay Here Tonight", trouwens het enige nummer dat ze zelf niet hebben geschreven, maar wel door hun goede vriend Dante Chavez Vela.

Hun album staat bol van doorleefde songschrijverij, over persoonlijke relaties, klassenstrijd, cultuuroorlogen en deze heren willen zelfs de losbandigheid van het moderne leven aanpakken. Anthony en Andrew mogen dan misschien niet de meest expressieve stemmen hebben maar hun ietwat lijzige zang past perfect in hun soul, waarin de toetsen vaak de overhand hebben, al zal hun mix van gruizige gitaarriffs, soepele ritmes en soulvolle R&B niet alleen hypnotiserend werken, hun laidback muziek is daarbij ook best dansbaar. "Primates" heeft zijn wortels onmiskenbaar in het verleden, maar toch is dit ook een plaat die alleen maar in 2020 kan zijn gemaakt. Waar de machine van dit duo op de vorige platen nog wel eens haperde met een minder moment, klinkt "Primates" als een geoliede machine. Wanneer gelouterde muzikale gasten als Derek Trucks en JJ Grey de Greyhounds een warm hart toedragen, en dus nog een scheutje olie toevoegen stijgt "Primates" naar grote hoogten, maar ook zonder deze impulsen is het niveau op de nieuwe plaat van de Greyhounds ook bijzonder hoog. Met deze plaat haal je alvast de zomer van 2020 in huis. Over het gehele album hangt een slaperige, luie sluier. Een weelderige soulsluier, maar wederom buitengewoon aangenaam.